Kelebekler uyurken # 1 #

Çatıdaki kiremitler...
 Çocukluğum çan  ve ezan seslerinin karıştığı bir mahallede geçti, halende öyle ...
Her pazar gibi bu pazarda  erken saatlerde   uyanmak zorunda kaldım , evimizin arka tarafındaki kilise sayesinde, bu bende hep büyük bir merak uyandırmıştır, ne zaman insanlar toplanmaya başlasa hemen  evimizin,  o tarafa bakan kömürlüğünün kiremitliklerine  boylu boyunca  uzanır geleni gideni izlerim.

Kimsenin beni görmemesine dikkat ederim, çatıdaki kiremitlerlerden biri gibi hissediyorum kendimi bazen. Bazende, güvercin...
 Hatta bazen olayı abartıp  yanıma    sepet bile hazırlarım içinde sandviç, kraker hatta çekirdek bile olur .
 çok hoşuma gider   düşünce tarzları,   çok güzel kıyafetler giyiyorlar, bayram gibi.
 İşte yine öyle sıradan bir pazardı benim için, ta ki onu görene kadar,  yıllardır bu  kiremitlikte kediler gibi   her pazar  kiliseye gelen insanları izlerim , ilk defa beni birisi fark etti ve bana öyle bir gülümseyişi vardı ki o kadar uzaktan beni nasıl fark etmişti...

 Artık her pazar benim için farklı bir anlam taşıyordu o'nu göreceğim...
Her hafta sonu  bana o kadar güzel gülümsüyor ki  
 her zaman  yanında küçük bir oğlanla geliyor acaba  neyi oluyor bu  çocuk onun?  Onları tanıyan birileri olmalı mutlaka mahalleye yeni taşınmış olmalılar yoksa mutlaka  tanırdım.
 Annemin sesiyle irkildim
 ''Düş bir gün o çatıdan birde ben döveceğim seni, kızım  sen hiç akıllanmayacaksın in hadi   teyzenlere gideceğiz şimdi zırıldarsın iki saatte  şalını bağlayamıyorsun!''

dır dır dırr hiç  susmaz özel bir dizaynı var hiç susmaz, gizli iş yapamazsın her şeyi duyar , her şeyi en iyi o bilir.  klasik bir anne ne var bunda der hep Duygu ah bu arada ben Göksu yirmi bir yaşındayım iki yıllık yatay geçişle çocuk gelişimi okudum , iki yıllık okuyunca, alanımda iş bulamadım, şimdilik küçük bir  fabrikada  personelde çalışıyorum, herkes yeşil gözlerimin esmer tenime çok yakıştığını söylese de ben  1.60 lık boyumun  kısalığından yakınırım, yuvarlak yüzümü kimileri ay parçasına benzetse de ben daha çok yarımadaya benzetiyorum yada mayası fazla gelmiş poğaça...

 Annem bana hep sıska, çırpı bacak dese de ben her zaman  rejim yaparım. Zayıf olmamın en büyük avantajını da  kiremitlikte yaşarım, yoksa babam benim oraya çıkmama asla izin vermez , ah babam dünyalar tatlısı annem den ne zaman para istesem hep yoktur ama babişkomda hep vardır  yerim onu ben...

İlk okuldan sonra   yaz tatilinde gittiğim Kuran kursundan etkilenip  başımı örtme kararı aldım ailem ilk başta çok küçüksün dediyse de  beni ikna edemediler , önceleri sadece okul dışında kapatıyordum başımı  , baş örtüm hep çantamdaydı okul bitince özgürlüğüme kavuştum  kendimi böyle tam hissediyorum.
 Off off bak şimdi aklıma yine o geldi bu pazar kiliseye mi gitsem acaba  Anneme ne diyeceğim nasıl izin alacağım  salmaz ki beni saçlarımı yolup elime verir ...