Tahta oyuncak (Kısa hikaye)

 Nafiye 40 lı yaşlarda   kısa boylu,esmer tıknaz, iri gözlü  içe kapanık bir kadındı, hastane kapısında  hasta bakıcılar sedyeye yatırırken   gıkını bile çıkarmamıştı, başkası olsa çoktan bu acıya çığlığı basardı.

Birazda alışkanlık vardı  7. bebeğini kucağına alacaktı . Doğum odasına girdiğinde ebe  Nafiye den daha heyecanlıydı, çünkü ebenin o gün  ilk doğumu olacaktı. 

Nafiye bile  bu konuda ondan daha deneyimliydi, bu yüzden   ebenin işi çok kolaydı ve  doğum beklediğinden   kolay olmuştu. 

 Ebe heyecanla  nafiye'ye seslendi ''bayan çocuğunuza ne isim koyacaksınız?''
Nafiye umursamaz bir tavırla  ''ne bileyim  istersen  sen koy adını'' dediğinde,  ebenin gözleri parlamıştı  beklediği şeydi ,ilk doğurttuğu  bebekti, ''benim ismim olabilir mi?'' dedi heyecanla. 

 Nafiye, olur dedi. İsmini bile sormamıştı ebeye.
 Zehra bebek ve nafiye  ertesi gün  hastaneden ayrılırken  , Nafiye ,Zehra  ebeye teşekkür bile etmeden çıkmıştı  ...

Zehra yedinci çocuktu o yüzden  pekte özenle büyütülmüyordu,  ablaları  durmadan kavga ediyorlardı. Nafiye  7 çocuğa birden ilgi vermesi mümkün değildi, o da bu kadar çok çocuk istememişti fakat bir türlü eşinin erkek çocuk sevdasından vaz geçiremiyordu.Ev işleri yemek bulaşık birde çamaşırlar derken gün yetmiyordu ona.

Yine öyle bir gündü  Nuriye ablası elindeki  tahta oyuncağı ,Necla ablasına  fırlatırken  tahta oyuncak Zehra bebeğin başına öyle şiddetli vurmuştu ki,   Zehra bebeğin çığlığı, mutfakta bulaşık yıkayan  Nafiye'yi   elinde  tabakla içeri girmesine sebep olmuştu.

 Nafiye  ''ne oluyor başımın belaları  ne yaptınız yine  çocuğa?'' 
derken  beşikteki bebeği  kanlar içinde görünce porselen tabağı yere fırlattı,  bebeği kucakladığı gibi soluğu  50 metre aşağıdaki sağlık ocağında aldı , akşam saatlerinde devlet hastanesine  oradan da fakülteye sevkedilmişti, Zehra bebek beyninde  zedelenmeden dolayı  artık normal bir çocuk değildi.

  Üstüne üstlük  gözlerindeki ışık  o gün yok olacaktı, görme duyusunu   kaybedecekti.  Zehra 13   yaşına geldiğinde artık hastanelere gitmiyordu, bu yaşa kadar dört defa ameliyat olmuştu yine de tam olarak iyileşememişti .

 Küçük kız için tutsaklık günleri böylece başlamış olmuştu, gözleri görmediği için  Nafiye onu ayağından bir bez parçasıyla bağlıyor ,ipin ucunuda yatağın başına bağlıyordu   ,  evlerinin bahçesindeyse   babası Zehra için büyük bir kafes yapmıştı. Kafesin içinde oynuyordu ,başka türlü Nafiye ona sahip çıkamıyordu.  evden çıkıyor,  gözleri görmeyince   yolunu kaybediyordu defalarca çiğnenme tehlikesi geçirmişti, sokaklar da aç gecelemişti , hayvanları elliyor ısırılma tehlikesi geçiriyordu.

 O gün   ablasının Öğretmeni , velileri tanıma projesi için evleri gezmeye gelmişti .İki odalı evin  büyük odasında çaylarını içtiler  öğrenci hakkında bilgiler aldılar yan odadan durmadan anne ,anne diye ses geliyordu, Bülent Öğretmen  sesin sahibini merak etti.

   Zehra'nın öyküsünü dinlediğinde ve  yatağında bağlı  halini görünce  içi acımıştı ,aklına biricik  kızı Sude gelmişti,    Bülent öğretmen o gece eve gittiğinde hiç uyumadı sabaha kadar  bu masum kız ve çaresiz aile için ne yapabileceğini düşündü ... 

Sabah olduğunda  ,bütün gece uyumadığı için başında şiddetli bir ağrı vardı,neyse ki yapacağı şeyi biliyordu,  derse öğleden sonra girdiği için doğruca sosyal hizmetlere gitti , Zehra ve ailesini anlattı . Sosyal hizmetler öğle olmadan küçük kızın evine varmıştı  aileye  maddi yardımda bulunuldu.

  Ve  Zehra için  o gün özgürlüğüne kavuşacağı   günün başlangıcıydı...  Zehra  engelliler okuluna başladı servisle sabah alınıp geceleri eve getiriliyor ve aileye de  yardım yapılıyor du .
  Zehra çok azimli bir kızdı. 

    Böylece yıllar  su gibi akıp geçiyordu, Zehra  ona sunulan imkanları güzel değerlendirmiş, azimle çalışıp, çok çabalamıştı ,artık genç bir kadındı, gözlerinden biri çok bulanıkta olsa görebiliyor du.

 Engelliler okulunda  Öğretmen olmuş yıllar önce onun durumunda olan minik kız ve oğlanlara okuma yazma öğretiyordu   ve her zaman Bülent öğretmene minnet duyuyordu....