Ruhumda ki sen

 Sarmaşık

Bazen tutunmak istersin, tutunmaya çalıştığın dalları, biri senden çok zaman önce tutup kırmıştır, sen tutunmak  istediğinde  elinde ufalanır.
 O dal parçası kuruyalı  uzun zaman olmuştur.
Sana kalan,  birinin  parçalayıp kenara attığıdır , tamir etmeye çalışırsın yorulursun ....
 Pes edersen  ah işte sende  çekip gittin  diye suçlanırsın.

Tutunacaksan sarmaşıklara tutun. onlar pes etmez.  
Yüzsüzdür  sarmaşıklar der kimileri...
Sıkılırsın  her zaman yeşildir ,bazen  kahverengi olmalı  derler ya... 
Hem neden  kurutmaya çalışalım zaten hiç anlamam.
 Önce  karşımıza biri çıksın  isteriz , bize su gibi aşık olsun, bizden 
başka düşüncesi derdi olmasın, isteriz.
Böyle birini bulduğumuzda da ''Aman  benden uzak dursun'' deriz ... 


Her saniye ah kırdım ah kıracağım diye düşünmektense , yine yeşerir diye düşünmek daha iyidir. 

Uzandığım çimenlerin üzerinde ben bunları düşünürken,   etrafta piknik yapan insanları.  yüzümün üzerine güneşten korunmak için koyduğum şapkanın aralığından izliyorum. 

Kendi kendime kararlar aldım. Artık aşk yok sevmek yok bende diğerleri gibi olacağım . madem ki sevince acı çekiyorum sevilen olacağım  tıpkı  denizde ki dalga gibi vurup kaçacağım. 

 Hani kadınlar su gibidir kabına göre şekil alır derler ya . ben bu suyu bir türlü bulamadım. 
Demekki  her kadın su gibi olmuyor. 
Bazılarıda hamur gibi pişmediği sürece  şekli kalıcı değildir, her an değişmeye müsait...
Kırk beş yıllık hayatımda ne öğrendin derseniz; çok şey...

 Tam öğrendim derken tüm bildiklerim yanlış olduğunu  söyleyen beni ters düz eden biri çıksın istiyorum karşıma .
 Yalnızmıyım? 
 Hayır...
 Ben yalnızlığı kendim seçtim, aslında kalabalık bir ailem var,bana göre sakin sessiz kimseye akmaz kokmaz biriyim başkalarına göre kendi halinde...
 Severmi insan   her daim, tutarmı sevdiği ellerinden ,yine sarılıp gezermiyiz yollarda, kimseyi umursamadan , yada kimse umursarmı bizi.
 Sonuçta yaşım   ilerliyor  ama ruhum o kadar büyümedi,  benim seveceğim  insan,  ruhumdaki ben gibi olmalı...

Güneşin kaybolmasıyla  sırtım üşümeye başladı, uzandığım çimenlerde doğrulup, şapkamı başıma koyup yine insanları izlemeye devam ettim.

  Biraz önce keyifle yemek yiyen insanlar şimdi toplanma telaşına girmişlerdi, kimisi çocuğunun üzerine bir şeyler giydirme telaşında, ufak çocuk bunu oyun sanıp koşuyor, annesi olduğunu düşündüğüm hanım  muziplik yapan çocuğu azarlıyor.
''Şimdi ne yapıyordur acaba?''
 Bir anlık bu soru ''aman boş ver o beni düşünüyor mu?''   düşüncesiyle beynimden silindi.

 Yavaşça yerimden kalkıp evimin yolunu tuttum. her gün geçtiğim bu yolları seviyorum ben gibi kaç kişi geçmiştir kim bilir, kaç anı, kaç hayat , kaç hikaye gizlidir bu kaldırım taşlarında  Mahalleye yaklaşırken bir markete girip mahallenin çocuklarına gofret aldım, alıştı keratalar bekliyorlar.

Mahalle kadınları bile bana karşı sevecen .

 Çevrem iş arkadaşlarım tarafından sevilen sayılan biriyim,   kendimi seven biriyim ama bir türlü  gerçek  mutluluğu yakalayamadım.
http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=wSuicJxsRsY